Emily Jacir

Emily Jacir, (d Beytüllahim, Filistin 1970) “Sanatımı ve politik etkinliklerimi, hiç de öyle olmadıkları halde, sanki iki farklı dünyaya aitlermiş gibi, birbirlerinden kesin bir biçimde ayırarak düşünmem olanaksız.” Emily Jacir’in performanslarını yansıtan video işleri, enstalasyonları ve sözcüklerle oynadığı kavramsal işlerin ortak özelliği, siyasi sınırlar, zorunlu göç, sürgün edilenlerin acıları, dirençleri ve bir Filistinli olmanın ne anlama geldiği üzerine kuruludur. Jacir, işlerinin tümünde sınırların varolmadığı bir yaşamı vurgular. Jacir’in işlerinde, küreselleşme, kimlik ve özgürlük gibi konularda, hareket, yer değiştirme ve dayanıklılık sorgulaması yer alır. Yapıtı böylelikle, politik ile bireyselin, kaçınılmaz olarak birbirlerine bağlı olduğu gerçeğinin altını çizer. Son derece zor ve sert olmasına rağmen, Jacir’in yapıtı, aslında hepimizin deneyimlemiş olduğu politik ve bireysel olan arasındaki birliğini somutlaştırır. “Venedik- İstanbul” sergisinde son altı yıldır Ramallah ve New York arasında yaşamış olma deneyimini aktardığı bir tür deneysel belgesel olan Ramallah/New York (2004) adlı video eserinde bu iki kentteki kuaför, şarküteri, dönerci ve nargile kafeleri gibi dükkanları gösteren Jacir, günlük yaşam manzaralarını kullanarak savaşı farklı bir bakışla belgeliyor. Savaş, sürgün ve yokoluş arasında kalan uzamları kaydediyor ve başka bir tarihi koruyor, bir tür direnç tutanağı bu. Yerel, kamusal ve gündelik konuşmaların kaydıyla, resmi tarih betimlemeleri ve anlatıları ya da haber kanallarının aktardıklarına alternatif bir perspektifle bu iki lokal arasındaki benzerlik, farklılık ve alışverişleri gösteriyor. Jacir, bu belirli dönemin belgesiyle, aynı zamanda mültecilerin gittikleri yerlere anavatanlarını taşıdıklarını gözler önüne seriyor.