Şili'de geçen Şubat'ta 8,8 büyüklüğündeki bir deprem kıyıları vurduğunda, jeofizikçiler ve sismologlar şaşırmadı. Depremin merkez üssü, yaklaşık iki yüzyıl boyunca gerilimin biriktiği, kabaca 322 kilometrelik bir fay parçasıydı. Uzmanlar bu enerjinin bir gün çok şiddetli bir olayla boşalmasını bekliyordu. Ancak bilim insanları, deprem esnasındaki hareketin gerilimi beklenen şekilde boşaltmadığı sonucuna vardı. En büyük sismik kayma, (Charles Darwin 1835'de bu fayda yaşanan son depreme tanıklık ettiği için) "Darwin aralığı" denilen, 322 kilometrelik kısmın dışında oldu.
Roma'daki Ulusal Jeofizik ve Volkanbilim Enstitüsü'nden jeofizikçi Stefano Lorito, "Kaymanın şekli, beklenenden çok farklı" diyor. Lorito'ya göre, Darwin aralığında yalnızca tek bir kayma bölgesi vardı ancak en fazla hareketin gerçekleştiği bölge, 1928'de 8,0 büyüklüğünde bir depremin olduğu, aralığın kuzeyindeki sahaydı. Lorito'ya bakılırsa bulgular, "aralığın küçük bir kısmının muhtemelen kırılmadığını" gösteriyor. Ayrıca 2010 depreminin kırılmayan bölge üzerindeki gerilimi daha da artırıp bir başka büyük deprem olasılığını yükseltmiş olabileceğini belirtiyor. Lorito, Nature Geoscience dergisinde yayınlanan kayma şekillerini betimleyen makalenin başyazarı. Makale GPS ve uydu tabanlı alıcılardan elde edilen ve arazideki şekil değişimini gösteren verilerle, tsunami gözlemlerinin incelenmesiyle yazılmış.
Potsdam'daki Alman Yerbilimleri Araştırma Merkezi'nden Onno Oncken, Amerikan Jeofizik Birliği'nin son toplantılarından birisinde, bir düzine kadar başka kayma şeklinin de sunulduğunu söylüyor. Oncken'ın kendisi de farklı bir kayma şeklini gösteren makale yazmış. Onun çalışmasında, yalnızca olaydan elde edilen sismik veriler (arazini nasıl değiştiğini göstermeyen şok dalgası kayıtları) incelenmiş. Dediğine göre GPS ve diğer arazi değişimi verileri incelendiğinde, şekillerdeki değişim şaşırtıcı olmamış. Oncken, "Her gün fay hakkında daha çok şey öğreniyoruz. Bence Şili depremi bugüne kadarki en iyi incelenmiş büyük deprem olacak" diyor. Ancak Lorito'nun 2010 depreminin yeni bir deprem olasılığını artırdığıyla ilgili tahmini sorulunca Oncken, bölgede yeni bir depremin beklendiği görece az sayıda veri noktası bulunduğunu söylüyor. Oncken, "Ben şahsen bu kadar iddialı bir açıklama yapmazdım" diyor.
500'den fazla insanın ölümüne neden olan deprem, bir tektonik plakanın kayarak diğerinin altına girdiği bir dalma batma kuşağında meydana geldi. Bu vakada Nazca plakası, yılda 7,6 santimetre doğuya kayarak Güney Amerika plakasının altına giriyor. Bu hareket, plakanın sınırında gerilimlerin birikmesine neden oluyor. 2010 yılındaki depremde, Güney Amerika plakasının batı ucu aniden batı yönünde yukarıya doğru hareket edince, bu gerilimler boşaldı. Hareketin büyük kısmı su altında meydana geldiği için bu deprem, ölümlerin çoğuna yol açan bir tsunamiyi tetikledi.
Massachusetts'taki Woods Hole Oşinografi Enstitüsü'nden jeofizikçi Jian Lin'e göre, şu ana kadar gözlemlenen kayma şekilleri bazı açılardan birbirlerinden farklı olmasına rağmen, araştırmacılar bu kaymanın iki parça halinde gerçekleştiği konusunda hemfikir. Bunlardan biri merkez üssünün kuzeyinde, diğeri de güneyinde. Deprem merkez üssünde başlasa da, kırılmanın çoğu başka yerlerde gerçekleşti. Lin, "Güneydeki parça, aslında Darwin aralığının bir kısımını doldurdu. Modellerin farklılaştığı nokta da burası. Kimi modellerde güneyde daha fazla kayma var, kimilerinde ise daha az. Ancak bence tüm modellerde, Darwin aralığının bir kısmı hâlâ duruyor" diyor.