Herkesin Sahili Kendine...

/P>

Kentin diğer yakasında...

İstanbul’un Avrupa Yakası’nda karşıdakine benzer bir sahil hattı, Samatya’dan Avcılar’a kadar uzanıyor. Bu yakanın en rağbet görülen sahili ise Bakırköy. Bakırköy’de konuştuklarımız, durumdan oldukça şikâyetçi. Gerçekten de orada bulunduğumuz süre boyunca ne Caddebostan’daki kadar rahat ne de Bostancı’daki kadar eğlenceli bir ortama tanık olabiliyoruz. 55 yaşındaki Rahmi Lale, iki yaşından beri Zeytinburnu’nda oturuyor. Balkanlar’dan ailesiyle birlikte göç etmiş. Bizimle konuşurken iki ağacın arasına kurduğu hamağında bir hayli rahat görünüyor. Sahil hakkında tüm bildiklerini de bu rahatlıkla anlatıyor. “Buraya Bakırköylü gelmez” diyor Rahmi Lale. Nedenini çevredeki gecekondu mahallerinden gelenlerin çokluğuna bağlıyor. Kaba konuşan, çevreyi kirleten ve kadınları rahatsız edenlerin Bakırköy yerlilerini sahilden uzaklaştırdığını düşünüyor. Bütün gününü Bakırköy sahilinde anketörlük yaparak geçiren İbrahim Altun da pek olumlu şeyler söylemiyor Bakırköy sahili hakkında. “İnsan kitlesiyle birlikte burası çok değişti, kadınların belli bir saatten sonra tek başına dolaşması mümkün değil” diyor “Çiftler ise uygunsuz hareketlerde bulunabiliyor. Saat 12’den sonra zaten buralarda durulmaz”. Kendisi de iş dışında sahile pek uğramıyor.

Boğaz güzergâhında iskeleleri, oteller ve çeşitli kamu binaları denizle sahil şeridi arasındaki bağlantıyı koparsa da müdavimi bol. Tophane’de Mimar Sinan Üniversitesi’nin hemen yanındaki Fındıklı Parkı, yıllardır farklı yaş gruplarından insanların bir araya geldiği bir yer. Balık tutanlar, içkisini yudumlayanlar, ayakkabı boyacıları, seyyar satıcılar, çayocağının yanında boğaz manzarasına dalıp gidenler hep bir arada. Yine de herkesin durumdan memnun olduğunu söylemek zor. Onur Bahçıvan 20 yaşında. Fındıklı’ya ara sıra uğruyor. Kendisiyle konuşurken Anadolu yakasında oturduğu için pek bu tarafları bilmeyen kız arkadaşıyla birlikteydi. Gül satmaya çalışan seyyar satıcılardan ve çevrenin kirliliğinden bir hayli şikâyetçi. Bunlara rağmen Fındıklı’ya gelmeye devam etmesinin nedeni, “dünyada az rastlanır manzarası”. Onur Bahçıvan’a göre Fındıklı sahilinin unutulmuş bir hali var. Bu terk edilmişliği daha derinden hissedenler ise sahilde balık tutanlar. Ancak bu durum kendilerini hiç de rahatsız ediyormuşa benzemiyor. Kader Gibi 47 yaşında. Balık tutmaya genelde akşamları başlıyor, ama o ve arkadaşları sabah 10’dan itibaren sahili mesken tutuyorlar. Peki bu kadar saat ne mi yapıyorlar? “Bizimkisi balık kardeşliği, muhabbet ederiz, şakalaşırız, bazen mangal yaparız, rakımızı içeriz”. Onlara ara sıra aileleri de katılıyor. Gerçekten fazlasıyla mutlu görünüyorlar. Kader Gibi bunun nedenini şöyle açıklıyor. “Burası biraz rahat bir bölge”...

Sahile gidenler arasında şikâyeti olanların sayısı fazla, ama hafta sonu geldiğinde havalar da biraz sıcaksa, kent içindeki bunaltıcı hayattan kaçmak isteyenler yine sahillerde toplanıyor. Sahil, herkes için farklı bir kavram. Kimisi ailesiyle gelip mangal yapacağı, kimisi sevgilisiyle yalnız kalabileceği ve kimileri de arkadaşlarıyla denize karşı içki içip muhabbet edebileceği yerler olarak görüyor İstanbul’un sahillerini. Birçokları farklı gördüğüne uyuz oluyor, ama ne olursa olsun müdavimi olduğu deniz kenarından kopamıyor. Sonuçta ortaya çıkansa İstanbul mozaiğinin küçük bir yansımasından ibaret.