|
Bununla birlikte bir de model önerisi üzerine çalıştınız ve dört farklı grup yürüttü bu çalışmayı. Sonuç ürünü nasıl ortaya çıktı?
Soyak: Öncelikle şunu söyleyeyim, atölyede üretilen dört farklı proje vardı ama dört projeden biri ya da ikisi seçildi gibi bir durum olmadı. Hepsinin aynı paydada anlatımı adına; temelden çatıya kadar tüm aşamalar, çok detaylı bir şekilde işlenerek bir model olarak sunuldu. Sonuçta yapısal olarak depreme dayanıklı bir yapının nasıl olabileceğini göstermek adına mekandan bağımsız olarak sadece Van kırsalı ve özellikle Doğu Anadolu kırsalı için tasarlanan bir model oluşturuldu.
Model önerisinden çok bir rehber diyebilir miyiz?
Soyak: Kesinlikle. Özellikle kırsalda yaşayan ve yapı inşa eden insanların faydalanmasını sağlayacak, ayrıca mimarlık öğrencileri, teknik liselerde okuyan öğrenciler için yarar sağlayacak oldukça önemli bir çalışma. Görselin eğitimde daha önemli bir yere sahip olduğu açık. Biz de bu modeli anlatan ayrıca bir video da oluşturduk. Bu videonun da mesleki eğitim anlamında önem taşıdığını düşünüyorum.
Atölye çalışmasını tamamladıktan sonra Van üzerine çalışmalarınız devam etti mi? Devam ettiği sürece bu çalışmanın içinde olmayı tercih eder misin?
Yöney: Evet, Haiti ile ilgili yapılmış bir çalışma vardı. Bunun bir benzerini Van’a taşıdık. Haiti’de insanlara çok basit bir şekilde bir bina nasıl yapılır, neler doğrudur neler yanlıştır üzerine bir poster çalışması gerçekleştirilmiş biz bu posterleri Van için uygun hale getirdik ve bir takım düzenlemeler yaparak Van’a gönderdik.
Soyak: Kesinlikle devam etmek isterim, bu çalışmayı gerçekten çok önemsiyorum. İlerde temellerini attığımız bu çalışmanın her kırsalda gerçekleştirildiğini görmek, temellerimizin bir yapıya dönüşmeye başladığını gösterir ki bu bizi çok mutlu edecektir. Ali Hoca’mızın da bahsettiği gibi bu yılki atölyede toprak kökenli yapı malzemelerinde oluşan binalar üzerinde araştırma yapacak. Daha sonra belki başka bir sorun üzerine gidilecek. Kısacası ekip çalışması sürdükçe çözüm bulanamayacak sorun yok gibi görünüyor.
Parsa: Bu anlamda YTÜ ile de görüştüğümüzü söyleyebilirim. Bu atölye, YTÜ için de kurumsallaşmış bir çalışma grubu olarak görülüyor. Ben okul yönetimiyle konuşmaya devam ediyorum, umarım atölyenin bir yeri olacak ve araştırmalarımıza o mekanda devam edeceğiz. Bu anlamda deprem ile ilişkili olarak malzeme konusuna, özellikle geleneksel malzemenin sürdürülebilirliğine, sürdürülebilir ve konforlu yapıların tasarlanması üzerine çalışıyor olacağız. Bu konuyu sürekli gündemde tutacağız.
Son olarak; bu çalışma sizin mesleki hayatınız için ne ifade ediyor? Hem toplumsal hem de teknik olarak nasıl iz bıraktı?
Soyak: Açıkçası, mesleğimiz farklı yaşamlar için tasarladığımız mekanları da içine alıyor ve ben de, bu bağlamda atölye çalışması boyunca sosyal yaşama farklı bir bakış açısıyla bakabilmeyi öğrendim. 30 kişilik bir grup olarak bir çalışmanın nasıl organize edilebileceğini gördüm.
Bununla birlikte taş, kerpiç ve Alker evin, teknik çizimleri, malzemeleri ve uygulamasındaki dikkat edilecek hususlar hakkında deneyim sahibi oldum. Bu atölye çalışmasının mesleki yaşantıma büyük katkı sağladığını düşünüyorum. Çünkü zamanımızdaki mimarlık eğitimi gereğince, maalesef meslek hayatına bir takım eksikliklerle başlıyoruz. Eğitimde de bu açıkların öğrenciler tarafından kapatılması bekleniyor. Bu açıkların doğru kapatılıp kapatılmadığı da tartışılabilecek konulardan. Açıkçası atölyenin bu konuda da bizlere rehber olabilecek nitelikte olduğunu düşünüyorum ve uygulama adına bilmediğim birçok detayı da bu atölyede gördüm ve öğrendim. Bu çalışmayla, kentte sürekli konuşulan ve tartışılan dönüşüm sorunlarına farklı bir bakış açısıyla bakılabileceğinin farkına vardım. Çalışmaya kırsalda başlamamız, insanları kırsaldan kentlere göç etmelerine sebep olan sorunların çözülmesine ve belki de bu çözümlerle kentlerdeki sürekli artan nüfus yoğunluğunun normal rakamlara düşmesine sebep olacaktır.
Yöney: Aslında grup çalışması bağlamında değerlendirecek olursam her atölye çalışmasında yeni şeyler kazandığımı söyleyebilirim. Kişisel gelişimim açısından çok önemli olduğunu düşünüyorum. Bununla birlikte Simge’nin de dediği gibi, öğrenciliğimizin ilk yıllarında bize teknik şeyleri öğretirler fakat çok üstüne düşmezler, bizim araştırmamızı ve öğrenmemizi isterler. Bu çalışma da aslında biraz tersi oldu. Çoğumuz 3. ve 4. sınıf öğrencisi olduğumuz halde, bilmemiz gereken bazı temel şeyleri bilmiyorduk. Ali Hoca’nın bir detayı on, on beş kez çizdiğini biliyorum. Bunu çizeceğiz, bunu yapacağız diye bir anlamda bizi yönlendirmiş oldu, aklımıza daha iyi kazındı diyebilirim.
Ayrıca daha çok şunu gördüm; hep sorgulayıp okumalar yapmakta olduğum bir konu var: ‘kentsel dönüşüm’. Neden bunu yapıyoruz, neden bu şekilde gerçekleştiriyoruz… Ama kırsal dönüşüm düşünmüyoruz. Kırdaki hayatı daha yaşanabilir hale getirip, kentteki insanları yeniden kırsala döndürmeyi düşünmüyoruz. Aslında biraz da bunu sorgulamama sebep oldu bu atölye. Çünkü Ali Hoca hep kırsal dönüşüm üzerinde duruyordu. Aslında bu yönden de çok büyük gelişim sağladı.
|
