"Borusan Neşe Fabrikası" Yarışması Kolokyum Notları

Boğaçhan Dündaralp: Soru çıkmadığı için tekrar söz aldım. Sizlerin yaklaşımına dair fikir sahibi olduk ancak ben soruma yanıt aldığımı düşünmüyorum. Her jüri kendisinin farklı yaklaştığını, bu katmanlı problemin farklı değerler ve öncelikler taşıdığını ve jüri sırasında da bunları tartışarak belli bir noktaya gelindiğini ifade etti. Bu jüri ortamı tartışmalarının bir gereğidir. Bir sonuç çıkar ortaya. Farklı fikirler çıkar, oylanır. Belli bir ödül ve derecelendirme buna göre oluşmuş durumda. Türkiye’de pek çok yarışma projesi sağlıklı üretilemiyor ve farklı aşamalarda yarım kalıyor. Türkiye’de, yarışmaların nitelikli bir yapıya ulaşamamasından ve yarışma ortamının şartnamesiyle, jürisiyle oluşturduğu gerçekliğin problemin kendi gerçekliğiyle örtüşmemesinden kaynaklanan ciddi bir sıkıntı yaşıyoruz. Bu anlamda benim sorduğum soru şuydu; yarışmanın kendi gerçekliği ve tartışma koşullarıyla bu işin gerçek koşulları arasındaki mesafeyi, jüri kendisini tartarak ve tartışma yaparak buna ilişkin bir öneride bulundu mu? Bulunacak mı? Ödül grubunda bu kadar farklı projeler var. Birinci olan projenin 10 ilde tekrarlanması üzerine kurulu bir yaklaşım mı var? Yoksa jüri Borusan bu değerlendirmeyi yaparken, belli bir grubun 10 ilde farklı biçimlerde değerlendirilebileceği konusunda tavsiyelerde bulundu mu? Bulunacak mı? Sırf bu yarışmanın kendi gerçekliğiyle işin kendi gerçeği arasındaki mesafeyi tartmak için…

M.U: Tatmin edici bir cevap veremeyeceğim çok açık… Sadece ben de tartışmaya devam edeceğim. Böyle bir şeyin tatmin edici bir cevabı yok. Bir şeyin yarattığı sonuçların beklentisi vardır. Tavsiyeler oldu. Jürinin burada ikinci bir denetleme mekanizması olmasını ahlaken doğru bulmuyorum. Bunu idare yapar. Yarışmacı gider kendisine danışman tutarsa, bunu o yapar. Bu yarışma geleceğe dönük olarak kendi bünyesindeki potansiyelini aklen bu böyle yapılacaktır ve çalışacaktır diyemem. Ama kendi deneyimlerinize göre bir öngörüde bulunursunuz. Onun oluşturmuş olduğu mekânsal ilişkilerden, tartıştığı meselelerden oyun ve çocuk meselesi, model meselesi gibi… Başka da bir mesele yok ortada konuşulacak. Bunlara kendimce cevap vermiş olduğumu, tıkır tıkır çalışma meselesi hariç, bunun bir danışmanlık meselesi olduğunu düşünüyorum. Bu birinci dereceden bir mimarlık meselesi değil. Örneğin bir hastane yapıyorsak da onun danışmanıyla birlikte bu konuyu geliştiririz. Önemli olan sizin oluşturduğunuz atmosferdir. Genel olarak hastaneye nasıl baktığınızla ilgili bir meseledir. Burada da çocuğa ve oyuna… Bir bunu oyun oynayarak yaparsınız; tasarımcı kendi çocukluğuna dönerek, tasarımı bir oyun haline getirerek bunu yapar. Halbuki gün olarak baktığımızda tasarım çok ciddi bir mesele olarak ele alınmıştı. Birincide de bunun kırıldığı bir aralık var. Böyle bakınca da bu sadece bir olanak ve bunu merakla bekliyorum. Bunun yapılıp inşa edilmesini, 10 bölgede de olmasını arzuluyorum ve bunun merakı içerisindeyim. Açıkçası kendi ortamımızın da buna ihtiyacı var. Biz hep ciddi şeyler yaparak, sağlam şeyler neyse onlar, çürük bir mimarlık dünyası kurduk. Çevremize baktığımızda bu böyle… Bu riske girmek zorundayız. Ayrıca böyle bir şeyin ne kadar risk olduğunu da bilmiyorum. Çok riskli olduğunu da düşünmüyorum ama anladığım kadarıyla genel ortam risk olarak görüyor. Riskse, yarışma zaten buna geleceğe yönelik karar verme süreci. Bunun için de birincinin yeterli olduğunu düşünüyorum.